प्रेमाचा रंग सावळा.....

कथा शीर्षक – प्रेमाचा रंग सावळा

लेखक – विशाल पोतदार

गाव – कराड जिल्हा – सातारा

मोबाईल – 9730496245

इमेल ID – vishal6245@gmail.com

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

कथा -

आठ चाळीस मिनिटे झाली तरी अजून ऑफिसची बस यायचीच होती. नवरात्रीचा आज ऑरेंज रंग असल्यामुळे, स्टेशन आणि बस स्टॉपवर असलेली गर्दी फक्त ऑरेंजच दिसत होती. निशाला आज सगळ्या रंगांचाच तिटकारा वाटत होता. तसं पाहिलं तर, बस फक्त दहा मिनिटे लेट झाली होती तरी तिला एकेक क्षण एका तासासारखा वाटत होता. शेवटी गर्दीतून बसने एकदाचं तोंड दाखवलं. तिला जरा बरं वाटलं. बस मध्ये आधीच्या Stops वरून बसून येणाऱ्यापैकी सगळे हजर होते.

"अगं निशा, कालपर्यंत तर नवरात्रीच्या ठरवल्या रंगांचे ड्रेस घालत होतीस. मग आज का हा स्काय ब्लू ड्रेस घालून आलीयेस? ऑरेंज कलर आहे आज, माहीत आहे ना?" सुचेताने कमेंट केली.

निशाने नुसतीच मान डोलावली.

"निशा तो क्या यार! आऊट ऑफ लीग है. वोह तो कुछ अलग ही करती है...... नो ऑफेन्स हा निशा. जस्ट किडींग."  किंजल.

"इट्स ओके किंजल." निशाचा चेहरा मात्र तटस्थ.

खरं तर बसमधून ऑफिसला पोहचेपर्यंतचा एक तास तिचा सर्वात आवडता वेळ होता. कारण तिला प्रवासात वाचन करायला भन्नाट आवडायचे. आयुष्यातील बरीचशी पुस्तकं तिनं प्रवासातच वाचली होती. आणि शिवाय तिच्या ब्लॉगमधील कथा आणि लेखही प्रवासातच लिहायची. चौथ्या रांगेतली खिडकीशेजारची सीट जणू मागील 2 वर्ष तिच्या हक्काचीच होती. तिने लगेच वेळ न दवडता, बॅगमधून शिवाजी सावंतांच 'कांचणकन' पुस्तक बाहेर काढलं आणि वाचनात गर्क झाली.

खिडकीतून सहज बाहेर नजर टाकली आणि नेहमीप्रमाणे तिला जिकडे फेअरनेस क्रीमची जाहिरात दिसली. एक अस्वस्थ हसू तिच्या चेहऱ्यावर आले. जिकडे तिकडे रंगाचा उहापोह. कातडीचा रंग महत्वाचा? गोरं नसेल तर समाजातील स्थान शून्य असतं. सावळी मुलगी म्हणजे दोन नंबरचा माल.!! हो मालच ना. नाहीतर मग रंगावरून मुलाने ठरवलं नसतं की ही मुलगी पसंद करायची की नाही. निशाला पहिल्यापासूनच गोरेपणा आणणाऱ्या जाहिरातींचा तिटकारा होता. ठिकेय जाऊदे, 'जीस रास्ते जाना नही, उस राह नजर क्यू फिराये.' असं म्हणून तिने पुस्तकात डोकं खुपसले. पुस्तकच तिचा सोबती, पुस्तकच तिचा सखा, पुस्तकच वाटाड्या होता.

डेस्क वर येताच तिने लॉगिन करून कामाला सुरुवात ही केली. बाकी कलीग्जचे ऑरेंज डे चे सेल्फी काढणे सुरू झाले. तेवढ्यात तिच्या डेस्कच्या समोर आकाश दिसला. तो तिलाच हाक देत होता पण ती कामात हरवली होती. तिला तो दिसताच फक्त हसली आणि पुन्हा कामात गुंग झाली.

एकदाचा कसाबसा दिवस निभावून ऑफिसच्या बाहेर पडली, दिवसभर कॉम्पुटर मध्ये डोकं खुपसून कंटाळा आला होता. तेवढ्यात रिसेप्स्शनिस्ट बोट दाखवत म्हणाली, "निशा मॅडम, मघापासून तो मुलगा तुमची वाट पाहतोय. काय बरं नाव सांगितलं त्यांनी?? आय थिंक, Mr…. श्रेयस…."

"ओके.. भेटते मी त्यांना.."

तो मुलगा जरी ओळखीतला नसला तरी चेहरा कुठेतरी पाहिल्यासारखा वाटत होता. पण कुठे पाहिले ते आठवत नव्हते.

"हाय.. मी निशा.. तुम्ही माझा वेट करत होता? पण मी ओळखलं नाही तुम्हाला?"

"ओह हाय.. माझं नाव श्रेयस देशमुख. हो तुम्ही मला ओळखलं नसणारच. खरे तर, मधुकरकाकांनी माझ्यासाठी तुमचं स्थळ सुचवलं होतं."

ते नाव ऐकताच तिची चीड डोक्यापर्यंत गेली...

"ओह ओह ओह.. जस्ट वेट.. म्हणजे तुमच्याचकडून हा रिप्लाय आला होता की मुलीची पत्रीका जुळत नाही. आणि नंतर आमच्याच एका रीलेटिव्ह ला तुमचे कुणी काका म्हणाले की मुलगी रंगामध्ये दोन नंबर आहे, म्हणून पसंद नाही?  जस्ट कान्ट बिलिव्ह तुम्ही इथं मला भेटायला आला आहात. अजून काही अपमान करायचा राहिलाय का?"

"झाल्या प्रकाराबाद्द्ल, आय एम रिअली सॉरी निशाजी. माझं थोडंसं ऐकून घ्या. मला त्याच विषयी गैरसमज दूर करायचा होता. आपण शेजारच्या कॅफे मध्ये बसायचं का थोडा वेळ. आय नो, तुम्ही ऑफिसमध्ये कंटाळला असाल, पण प्लिज, १० मिनिटे द्या मला."

त्याच्या मृदू बोलण्याने तिचा राग थोडासा मावळला. तरीही नाराजीतच म्हणाली,

"ठिकेय चालेल.. पण माझ्याकडे फक्त १०-१५ मिनिटे आहेत .."

" Thanks A Lot.... जास्त वेळ नाही घेणार मी.."

(कॅफे मध्ये )

"दोस्ता, दोन कॉफी दे रे.." श्रेयस.

"बरं, लवकर सांगा काय सांगायचं होतं तुम्हाला." निशा 

"मला श्रेयस म्हटलंत तरी चालेल. अहो, तुमच्या नातेवाईकांना तशी कमेंट दिली, ती माझ्या अतिउत्साही काकांनी. खरं तर मला ते अजिबात आवडलं नाही पण काकांकडून शब्द तर सुटले होते. मी काकांना पण बोललो तसं. माझं तत्व हे आहे की, कुठल्याही मुलीला तिचे विचार ऐकल्याशिवाय आणि व्यक्तिमत्त्व जाणल्याशिवाय हो किंवा नाही म्हणायचं नाही. नंतर मग सहज तुमचं फेसबुक प्रोफाइल पाहिलं आणि त्यातुन ब्लॉगला विझिट केली. तुझं लेखन इतकं अप्रतिम आहे, जीवनाचं, आयुष्याचं, मैत्रीचं आणि नात्याचं तत्वज्ञान खूप उच्चकोटीचं आहे. मग म्हटलं अरे यार या काकांच्यामुळे इतकी छान मुलगी जीवनात यायची संधी जायला नको. सॉरी, थोडा स्पष्टच बोललो आणि एकेरी हाक मारली. पण खरंच, तुझ्या लेखनाने तू वाचणाऱ्याला आपलंसं करून घेतेस. म्हणून म्हटलं, ठीकेय तु रागावलीस तरी चालेल पण सरळ जाऊन भेटावं."

"ओके, तर असं होतं सगळं. स्पष्टीकरण दिल्याबद्दल थँक्स श्रेयस. मला खरं तर खूप राग आलाच होता तो फीडबॅक ऐकून. पण माझ्यासारख्या सावळ्या मुलीला त्याची सवय करून घ्यावी लागते. जाऊदे. मघाशी मी तोच विचार करत होते याला कुठेतरी पाहिल्यासखे वाटतेय. तर तुझा फोटो पहिला होता. बाय द वे तू काय करतोस? आय मीन प्रोफेशन ?"

"माझं इथेच ठाण्यामध्ये बुक शॉप आहे. नावाजलेल्या भारतीय तसेच फॉरेन ऑथर्स ची पुस्तकं माझ्याकडे मिळतात. तसेच नवीन लेखकांच्या साहित्याला सुद्धा आम्ही चालना देतो. लवकरच अजून २  ब्रांचेस काढायचा विचार आहे. "

"Wow.. thats amazing…म्हणजे तुला वाचन आवडतं? "

"प्रचंड…"

"मस्तच….."

"मग भेटू शकतो आपण वरचेवर…? तुझी हरकत नसेल तर." श्रेयसने थोडे भीत भीतच विचारले.

ती हसली.. त्याला लगेच हो म्हणने पण योग्य वाटणार नाही.

"अं…विचार करेन…."

"माझ्या शॉप मध्ये ये ना या विकेंड ला… भावी लेखिका आमच्या शॉपमध्ये आल्या तर ती आमच्यासाठी भाग्याची बाब ठरेल…"

ती जोरात हसली… " चेष्टा…."

"नाही.. खरंच बोलतोय मी…"

"बर कॉफी पण संपली . निघुयात का? बाबा वाट पाहत असतील. भेटायचं नक्की सांगते मी."

"हो निघुया.. तुझ्या उत्तराची वाट पाहेन.. अगं पण तुझा फोन नंबर तरी दे..."

"हो... हे घे माझं विझिटिंग कार्ड.. चलो बाय... निघते मी ट्रेन मिस होईल नाहीतर..."

(शनिवार सकाळ)

"छान डिझाईन केलंय रे बुकशॉप. ते पुस्तकाच्या आकाराचं रॅक खूप छान दिसतंय." एखाद्या खेळण्यांच्या दुकानात लहान मुल ज्या उत्साहात हरवून जाईल, तशी निशाची अवस्था झाली होती.

"थँक्स. आपल्याला जे आवडतं त्या गोष्टी मध्ये करिअर केलं तर सगळ छानच होत. माझं लहानपणी स्वप्न होतं की मी पुस्तकांच्या दुकानात किंवा लायब्ररी मध्ये काम करेन, म्हणजे कायम पुस्तकं वाचता येतील. पण आता तर स्वतःच शॉप आहे. By the way तुझ्यासाठी एक गिफ्ट आहे.. हे बघ…"

तिने ते गिफ्ट रॅप ओपन केलं.. " ओह माय गॉड… Gone With the Wind….? हे पुस्तक भेट द्यावं कसं वाटलं तुला? कित्ती वर्षांपासून माझ्या रिडींग विशलिस्ट मध्ये आहे. I Loved it.

"And I Love U……" तो तोंडातल्या तोंडात पुटपुटला.

"व्हॉट? काय म्हणालास?"

"अगं या पुस्तकाबद्दल तू, फेसबुक वर एका कॉमेंट मध्ये तू ही तुझी विश् लिहिली होतीस. का गं तुला काय ऐकू आलं?"

"काही नाही. वेगळंच काही तरी…"

"निशा, मी आजपर्यंतच्या जेवढ्या माझ्या मैत्रिणी असतील किंवा लग्नासाठी जेवढ्या मुलींना भेटलो. फक्त तूच अशी आहेस की जिच्याशी मी हर्ट टू हर्ट कनेक्ट करू झालोय. हल्ली स्मार्ट, फॅशनेबल आणि मेकअप थापलेल्या मुली खूप भेटतात. पण तुझ्यासारखी जेवढी स्मार्ट तितकीच रसिक आणि हळुवार मनाची मुलगी एकमेवच. तु लिहिलेल्या कथांचा एक पात्र बनून राहिलो ना तरी मला भारी वाटेल. फक्त मला काहीही करून तुझ्याशी कनेक्ट व्हायचंय. माझ्याशी लग्न करशील…?."

ब्लॉग वर एवढे पटपट शब्द उतरवणारी ही पोरगी तर स्तब्ध झाली होती. तोंडातून शब्द फुटत नव्हता. तिच्या आयुष्यातल्या पुस्तकात हा प्रेमाचा chapter तिने कधीच गिरवला नव्हता. आणि तिला कुठला मुलगा प्रोपोज करेल हे दुरापास्तच होतं. नकळत तिच्या तोंडून शब्द गेले,

"श्रेयस चेष्टा करतोस का माझी. अरे तुझ्यासारखा इतका हँडसम आणि गोरा मुलगा मला प्रोपोज कसं करू शकतो?"

"निशा, मी चुकून पण अशी चेष्टा करणार नाही."

"अरे पण कुठल्या अँगलने मी तुझ्या योग्य वाटते? माझा रंग काळा आणि दिसायला पण तितकीशी छान नाही. तुला किती छान छान मुली मिळतील. "

"हे बघ, मला कुणी मॉडेलशी नाही लग्न करायचं की मी यासाठी रंग, सुंदरता, उंची इत्यादी गोष्टी पहाव्यात. आय जस्ट डोन्ट केअर अबाऊट धिज थिंग्ज. मला पांढरेशुभ्र विचार असणारी, समजूतदारपणा अगदी म्हाताऱ्या बाईसारखा तर निरागसता छोट्या मुलाईतकी असणारी मुलगी हवीय. आणि ती म्हणजे तूच."

"अरे पण तुझ्या घरच्यांच्या अपेक्षांचं काय? त्यांना चालेल अशी काळी मुलगी सून म्हणून? खरं तर आपल्या समाजात काळ्या रंगालाच मुळी अशुभ मानलं जातं. घरात बाळाच्या हाती गोरीपान बाहुली दिली जाते आणि काळी बाहुली घराबाहेर लटकवलेली असते. या नवरात्रीच्या नऊ रंगात सगळे रंग दिमाखात असतात पण काळा रंग? त्याचं अस्तित्व नसतं."

" नाही गं. आई बाबांना मी आपण भेटल्याचं सांगितलं आहे, आणि आई तर अगदी मला म्हणत होती की तुझ्या घरी डायरेक्ट फोन करण्यासाठी. पण मीच म्हटलं, आधी मला तुझं मत जाणून घ्यायचं होतं. बर आणि काळ्या रंगाचा तू उल्लेख केलास ना. माझा फेवरेट आहे तो. माझा विठ्ठल, कृष्ण आणि रखुमाई काळेच आहेत ना. त्यांना भेटायला आता भारतातल काय परदेशातील गोरे लोक पण येतात. प्रकाशाची उणीव म्हणजे काळा रंग असं मानतात. पण खरं तर काळ्या रंगात प्रकाशही ही सामावून जातो. कुठल्याच रंगात ही ताकद नसते की काळ्या रंगामध्ये जाऊन त्याचं अस्तित्व मिटवण्याची. त्यामुळं कदाचित पहिल्यापासून त्याला वाळीत टाकलं असेल. तुझं वाचन आणि लिखाणातील रुची हेच मला खूप आवडतं. आणि मलाही पुढे एका लेखिकेचा नवरा म्हणून मिरवायला जरूर आवडेल. डोन्ट वरी निशा. मला माहिती आहे की तुझं नुसतं असणं हे माझं आयुष्य फुलवून टाकेल. करशील ना माझ्याशी लग्न?"

त्याने तिचा हात हातात घेतला होता. तिचे डोळे पाणावले होते. ती किंचित पुस्तकाकडे पाहत होती. आयुष्यात पहिल्यांदाच तिला शरीराच्या सुंदरते पलीकडं जाऊन मनाचा ठाव घेणारा मुलगा पहिला होता.

"म्हणजे हो समजायचं का मी? आईला सांगू का तुझ्या घरी फोन करायला."

तिच्या चेहऱ्यावर वर विलक्षण चमक होती. आणि खूप गहिरी स्माईल होती.

"हो…."

"एक अपेक्षा होती मला मुलीच्या चेहऱ्याच्या बाबतीत."

"ती कुठली?"

"तिची स्माईल हळुवार हवेच्या झोकासारखी असावी, मनाला गारवा देणारी आणि ती पण सापडली."

ती छानशी लाजली आणि पुस्तकं पाहण्याचं नाटक करू लागली. त्याने आईला फोन लावला.

"आई, मुलीला मुलगा आणि मुलाला मुलगी पसंत आहे… कदमांच्या घरी फोन लावू शकतेस…."

निशाने डोळे मोठे करून त्याच्यावर रागावण्याचं नाटक केलं. आणि तो मात्र हसत होता.

दोघांच्या जीवनाचं पुस्तक लिहायला इथे सुरवात झाली होती.

************ समाप्त*************

टीप- ही कथा काल्पनिक असली तरी खूप साऱ्या मुला मुलींच्या आयुष्याच्या जवळ जाणारी आहे. माणसात फक्त गोरा आणि काळा, किंवा सुंदर आणि कुरूप एवढाच फरक करणाऱ्या समाजाला थोडंसं तरी शहाणपण यावं ही सदिच्छा.