तू... आणि चंद्रकोर...

अंधाऱ्या रात्रीतली ती नभाची लाडकी चंद्रकोर ..
किती ती नशा, धुंदी आणि गर्व त्या सुंदरतेचा...

पाहता तिची तुच्छतेची नजर, वाटलं की घ्यावे रंग आणि रेखाटावा तुझा चेहरा त्या नभावरच अशा रीतीने...
की, ती चंद्रकोर असेल तुझ्या भुवयांच्या मधोमध...
तो चमचमणारा तारा तुझ्या नाकपुडी वर असेल, त्या नथीच्या निखळलेल्या मोत्याच्या जागी...

ती चंद्रकोरही होईल दिग्मूढ तुझ्या सावळ्या सौंदर्यापूढे आणि तारा ही राहील मोत्यासमान तुझ्या मुरडणाऱ्या नथीत...

तू म्हणशील की,
नभ, चंद्रकोर की तारा...
सगळ्या नुसत्याच कविकल्पना...

पण मी तरी काय करू..
तुझ्यामुळेच येतं त्या कल्पनांना उधाण...
तुझं अबोलीच्या फुलासारखं साधंच पण सुंदर दिसणं, आणि पारिजातकाच्या फुलांसारखं निरागस बोलणं...
आणि मी पाहताना, छानसं लाजत माझ्यावरच रागावणं..

सगळं सगळं अगदी स्वतःला विसरायला लावणारं..
मग ते नभ, चंद्रकोर आणि अजून काही..
वर्णायला अपुरंच पडतं....

                    - विशाल पोतदार