हे सप्तसिंधू, सागरा...
आकाशाची सुरुवात आणि अंत हे जिज्ञासेच्या पलीकडचं आहे पण त्याला कवेत घेणारं तुझं मन जरूर मोठं आहे. त्या आकाशाचाच निळा रंग पांघरून तू सोंगाड्या बनतोस. ते रागावून तुझ्यावर जेव्हा वादळाची मिजास आणि विजांचा आगलोळ सोडते, तेव्हा मात्र तू तांडव करतोस आणि दाखवून देतोस तुझ्यातली बलाढ्यता. त्यात आमची मात्र त्रेधातिरपीट उडते. हो मग, दोन हत्ती टकरा घ्यायला लागल्यावर पायाखालच्या मुंग्यांची ती काय गणती.
दिवसभर नुसता तिरसटपणा करत सगळ्यांवर राग काढणारा सूर्य, तुझ्या क्षितिजानजीक येताच किती मृदू होतो. त्या मावळत्या सूर्याला तुझ्यात डुंबताना पाहून असं भासतं की खूप जुने मित्र भेटून करोडो वर्षांच्या आठवणी एकमेकांसोबत वाटतायत. सूर्य तिथं थोडासा रेंगाळतो, काही क्षण वाटतं की तो जायचं विसरला की काय? पण ती मत्सरस्वभावी रजनी तुझ्यापासून त्याला पिटाळून लावते आणि ताबा घेते तुझ्या विस्फारलेल्या बाहुपाशांचा.
तुझ्यासोबतचा एक एक क्षण ती अगदी गहिऱ्या प्रीतीत जगते आणि तुही तिच्या प्रेमाला प्रतिसाद देऊन तिच्याच सारखा कृष्णवर्णी होतोस. तिच्या बिंदीमध्ये बसवलेल्या चंद्रखड्याचा मंद प्रकाश तुझ्या चेहऱ्यावर पडतो आणि ती फक्त तुझ्याकडंच पाहत राहते. तिच्या त्या घायाळ कटाक्षानं तुझ्या चेहऱ्यावर उमटतं भरती ओहोटीचं हास्य.
नक्षत्राला जेव्हा शृंगाराने नटून जायचं असतं तेव्हा तिला प्रतिबिंब दाखवणारा तू असतोस. तो हळूवारपना कुठून येतो रे? कवी, लेखक आणि चित्रकार अगदी या सगळ्यांना कल्पना तू देतोस. खरंच एक अवलिया आहेस तू.
करोडो वर्षे वसुंधरेची पाठराखण केलीस. तुझ्याइतके तिला कुणीच जाणत नसेल. अवकाशातून आग ओकणारा उल्कावर्षावाचा मारा असेल किंवा हवेलाही गोठवणारे हिमयुग असेल. याचा तू फक्त तटस्थ साक्षीदारच नव्हतास तर तुही हे सगळं सोसलस. अजूनही त्या खुणा तुझ्या अंतरंगात सापडतील. जणू काही हे तू लिहिलेलं तिचं आत्मचरित्रच आहे.
या वसुंधरेनं लाखो वर्षांच्या प्रसुती कळा सोसून एका सुंदर जीवाला जन्म दिला आणि अगम्य विश्वासानं तो सोपवला भ्रात्यासमान तुझ्या हाती. त्या विश्वासाला तू सार्थ ठरवलंस. त्या अर्भकाला प्रेमाचा घास भरवलास, लाटांच्या झोक्यावर खेळवलेस आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे जगायला शिकवलंस. जेव्हा ते सक्षम बनलं त्यावेळी उत्क्रांतीसाठी त्याला जमिनीवर पाठवताना तुला यातना झाल्या असतील ना रे? आज त्या जमिनीवर पाऊल ठेवलेल्या जीवाच्या अगण्य पिढ्यांनंतरचा "मी"..
पृथ्वीसारखं माझ्यातही जलतत्व आहे..
त्या जलतत्वाला स्मरूण तुला नमन...
*********** समाप्त *************
टीप - माझ्या लेखनास तुमचा अमूल्य वेळ दिलात याबद्दल मनःपूर्वक आभार.. आवडल्यास जरूर शेअर करा आणि प्रतिक्रिया कळवा...
आकाशाची सुरुवात आणि अंत हे जिज्ञासेच्या पलीकडचं आहे पण त्याला कवेत घेणारं तुझं मन जरूर मोठं आहे. त्या आकाशाचाच निळा रंग पांघरून तू सोंगाड्या बनतोस. ते रागावून तुझ्यावर जेव्हा वादळाची मिजास आणि विजांचा आगलोळ सोडते, तेव्हा मात्र तू तांडव करतोस आणि दाखवून देतोस तुझ्यातली बलाढ्यता. त्यात आमची मात्र त्रेधातिरपीट उडते. हो मग, दोन हत्ती टकरा घ्यायला लागल्यावर पायाखालच्या मुंग्यांची ती काय गणती.
दिवसभर नुसता तिरसटपणा करत सगळ्यांवर राग काढणारा सूर्य, तुझ्या क्षितिजानजीक येताच किती मृदू होतो. त्या मावळत्या सूर्याला तुझ्यात डुंबताना पाहून असं भासतं की खूप जुने मित्र भेटून करोडो वर्षांच्या आठवणी एकमेकांसोबत वाटतायत. सूर्य तिथं थोडासा रेंगाळतो, काही क्षण वाटतं की तो जायचं विसरला की काय? पण ती मत्सरस्वभावी रजनी तुझ्यापासून त्याला पिटाळून लावते आणि ताबा घेते तुझ्या विस्फारलेल्या बाहुपाशांचा.
तुझ्यासोबतचा एक एक क्षण ती अगदी गहिऱ्या प्रीतीत जगते आणि तुही तिच्या प्रेमाला प्रतिसाद देऊन तिच्याच सारखा कृष्णवर्णी होतोस. तिच्या बिंदीमध्ये बसवलेल्या चंद्रखड्याचा मंद प्रकाश तुझ्या चेहऱ्यावर पडतो आणि ती फक्त तुझ्याकडंच पाहत राहते. तिच्या त्या घायाळ कटाक्षानं तुझ्या चेहऱ्यावर उमटतं भरती ओहोटीचं हास्य.
नक्षत्राला जेव्हा शृंगाराने नटून जायचं असतं तेव्हा तिला प्रतिबिंब दाखवणारा तू असतोस. तो हळूवारपना कुठून येतो रे? कवी, लेखक आणि चित्रकार अगदी या सगळ्यांना कल्पना तू देतोस. खरंच एक अवलिया आहेस तू.
करोडो वर्षे वसुंधरेची पाठराखण केलीस. तुझ्याइतके तिला कुणीच जाणत नसेल. अवकाशातून आग ओकणारा उल्कावर्षावाचा मारा असेल किंवा हवेलाही गोठवणारे हिमयुग असेल. याचा तू फक्त तटस्थ साक्षीदारच नव्हतास तर तुही हे सगळं सोसलस. अजूनही त्या खुणा तुझ्या अंतरंगात सापडतील. जणू काही हे तू लिहिलेलं तिचं आत्मचरित्रच आहे.
या वसुंधरेनं लाखो वर्षांच्या प्रसुती कळा सोसून एका सुंदर जीवाला जन्म दिला आणि अगम्य विश्वासानं तो सोपवला भ्रात्यासमान तुझ्या हाती. त्या विश्वासाला तू सार्थ ठरवलंस. त्या अर्भकाला प्रेमाचा घास भरवलास, लाटांच्या झोक्यावर खेळवलेस आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे जगायला शिकवलंस. जेव्हा ते सक्षम बनलं त्यावेळी उत्क्रांतीसाठी त्याला जमिनीवर पाठवताना तुला यातना झाल्या असतील ना रे? आज त्या जमिनीवर पाऊल ठेवलेल्या जीवाच्या अगण्य पिढ्यांनंतरचा "मी"..
पृथ्वीसारखं माझ्यातही जलतत्व आहे..
त्या जलतत्वाला स्मरूण तुला नमन...
*********** समाप्त *************
टीप - माझ्या लेखनास तुमचा अमूल्य वेळ दिलात याबद्दल मनःपूर्वक आभार.. आवडल्यास जरूर शेअर करा आणि प्रतिक्रिया कळवा...
No comments:
Post a Comment