प्रेमकथा मावळत्या दिनकराची

(मी रेखाटलेला सूर्यास्त)

पूर्वेला रंगानी चिंब करून तो भास्कर आपली दिनचर्या निभावायला निघून गेला. नेहमीप्रमाणे दिवसभर धावून थकून गेला. मात्र आता थोडी चाल मंदावली.

पश्चिमेचा मात्र त्याच्या पूर्वेवरच्या मैत्रीवर जीव जळत होता. आल्यावर त्याच्यावर राग काढणारच होती. अचानक त्याची चाहूल लागली. मनात आणलेला लटका राग लगे कुठल्या कुठे पळून गेला आणि बाहेर काढून ठेवलेले रंग मुठीत भरून घेतले. 

त्याचे आगमन होताच रंगांची अशी काही चौफेर उधळण केली की सारे आसमंत एक रंगांची मयसभा बनली. तोही रंगात भिजला आणि ती सुद्धा. तो थोडासा रागवलाच. काहीतरी बोलणारच इतक्यात काही क्षण दोघांची नजर भिडली आणि दाटून आलेले प्रेम तिच्या डोळ्यामध्ये दिसले. दोघंही जवळ येऊ लागले, इतके की फक्त श्वासच ऐकू येत होते. प्रीती खुलत होती आणि अंधार दाटून येत होता. ब्रह्मांडाला आपल्या उष्णतेने जाळू शकणारा आणि प्रकाशाने दिपवून टाकणारा हा दिनकर पश्चिमेच्या शीतल मिठीत अस्त पावत होता......

                

                                     ---- ©विशाल पोतदार

टीप - वाचल्याबद्दल धन्यवाद. आवडलं?? मग अजून वाचकांशी शेअर करालच ही अपेक्षा..!!