कृष्णा .... आज असा उदासीचा सूर का? रोज तुझी बासरी इतके तेजस्वी स्वर बरसायची. पण आज असे रखरखीत का वाटतायत. खरंच तसं आहे की माझे कान आज दुर्भाग्या सारखे वागतायत. ते बघ ना तुझ्या गायी पण क्षणभर थबकल्यात. अगदी सैरभैर झाल्यात. तुझ्या सुरावळीमध्ये फक्त माझंच जीवन नाही रे अडकवलस, ह्या मुक्या प्राण्यांनाही खेचून घेत राहिले. लोक तुला मायावी म्हणतात, प्रभू म्हणतात ना तेव्हा मनात खुदकन हसू येते रे. त्यांना सांगावे वाटते की हा माणूस भगवंत थोडीच असू शकतो. निव्वळ एक उत्कृष्ट अभिनेता म्हणू शकतो. सदैव कुठलेतरी नाटक बसवणारा आणि स्वतः त्यात अगदी प्रसंगानुरूप बदलणारा. तुझी बासरी तशी तुझ्यासारखी नाही निघाली. आता तू नाहीयेस तर ती या गोकुळाच्या आताच्या भावनेचे स्वर ऐकवतेय एका विदारक रागाने.
त्या संध्येला तू भेटायला आलास तेव्हा मला जाणवलेच होते की आता हा काही तरी नवीन नाटक बसवतोय. पण यावेळी तू अभिनय नाही करू शकलास. तू प्रयत्न खूप केलास ते पात्र वठवताना. दूर जाताना दुसऱ्याला कळू न देता, त्या व्यक्तीच्या नकळत त्याचा निरोप घ्यायचा. तुला कसे वाटले रे की असं काही तुला जमू शकेल. तू पूर्ण मथुरा आणि गोकुळाला गुंगारा देऊ शकशील, पण मी किंवा या गायी नाही तुझ्या नाटकास फसलो. आम्ही तुझी मजा पाहत होतो. एवढी मोठी राजकीय खलबते करणारा मुत्सद्दी, आम्हांसमोर चक्क डोळे न मिळवता हसत होता, बोलत होता. तुझ्या त्या गायीला नाही रे बघवलं तुझं हे न सांगता निरोप घेण्याची तगमग. जवळ येऊन तुझ्या गालाला चाटत होती, आपला चेहरा तुझ्या कानाशी घुसळत होती. तुझं हृदय पिळवटलं असेल ना रे. म्हणूनच कदाचित कदंबाचा आधार घेऊन उभा होतास. त्यानं नेहमीच तुला मित्रासारखा आधार दिला, त्याच्या खांद्यावर हनुवटी ठेऊन मला म्हणालास...
"राधे.... ही बासरी ठेव तुझ्याजवळ.. लोकांना माहीत असलेला मुत्सद्दी, मायावी, भगवंत हा कृष्ण खरा नव्हे. माझं हळवं आत्मचरित्र फक्त या बासरीलाच माहीत. आणि हो आपली प्रत्येक भेट हिनं जपून ठेवलीय. कधी मी नसेन त्यावेळी विचार हिला."
त्यानंतर तू पाठमोरा होऊन झरझर चाललास देखील. त्यावेळी तुझं मोरपीस देखील कललं होतं तुझे अश्रू पुसण्यास. आयुष्यात आवडत्या गोष्टीजवळ राहू न शकण्याचा शाप असावा तुझ्यासारख्या अखंड व्यक्तिमत्वाला. तू सोडून गेलास त्यास युगे लोटली पण तुझ्या बासरीला हातात घ्यायचं सामर्थ्य झालं नाही रे. आज शेवटच्या घटका मोजताना मात्र आज तिला मी कवटाळले. एवढ्या वर्षात मी विसरले होते की तीही माझ्याशी समदुःखी आहे. ती सुद्धा विरहिनी आहे.. ती अर्धं तुझं तर अर्धं माझं आत्मचरित्र आहे.....
--- विशाल पोतदार
No comments:
Post a Comment